Toen Wieringa twaalf jaar oud was, scheidden zijn ouders. Hij ging bij zijn vader wonen, het contact met zijn moeder was vanaf moment spaarzaam. Zij had op de scheiding aangestuurd omdat zij een avontuurlijker leven wenste te leiden dat haar huwelijk haar kon bieden. In de ogen van haar zoon was zij dan ook degene geweest die zijn vertrouwde wereld overhoop had gegooid. Maar ook Wieringa zou er als volwassene voor kiezen zijn leven in te richten zoals hij dat zelf wilde. Moeder en zoon begrepen elkaar op dat punt, iets wat hun relatie ten goede kwam.
Ruzie was er vaak, soms over onbenullige zaken. Het laatst over de in de ogen van Wieringa onverantwoorde houding van zijn moeder met betrekking tot de bij haar vastgestelde borstkanker en de manier waarop ze daarvoor genezing zocht. Of eigenlijk niet zocht, want in natuurgenezers gelooft haar zoon niet. Dat meningsverschil is de apotheose van een leven lang verknocht zijn aan elkaar zonder ooit de ander heel nabij te laten komen. Het komt me voor alsof Wieringa pas vanaf een afstand, in deze na haar dood opgeschreven herinneringen, probeert tot haar wezen door te dringen. Dat lukt in zekere zin, en dan vooral omdat hij voor dit verhaal een mooie toon heeft gevonden. Door hemzelf voorgelezen wordt dit effect versterkt. In stilistisch opzicht is dit een geslaagd in memoriam. Maar de tientallen herinneringen aan gebeurtenissen en situaties vertonen weinig samenhang, blijven een beetje als los zand. Dat is jammer.
Tommy Wieringa
Dit is mijn moeder
Luisterboek, voorgelezen door de auteur
2 uur en 27 minuten
Storytel