Heen en weer

Rob van Essen is van huis uit geen wandelaar. Wanneer hij wekelijks  zijn moeder bezoekt, die in Huizen woont, neemt hij vanuit Amsterdam het openbaar vervoer. Met meerdere keren overstappen duurt dat best lang, tijd die hij eigenlijk niet heeft. Daardoor staat hij onder druk, wat ook weer ten koste gaat van de kwaliteit van het bezoekt. Wanneer zijn leraar zenmeditatie hem adviseert het laatste stuk, dat van Naarden-Bussum tot aan Huizen, te lopen, probeert hij dat uit. Het bevalt, over de reis daalt een zekere rust neer. Voor zijn voeten is het voor de niet-wandelaar even wennen, maar uiteindelijk komt ook dat in orde.

Van de wandelingen doet hij hier dus verslag. Al lopende peinst hij, mijmert, ziet voor het eerst van zijn leven bewust allerlei bomen – al is het oudste boek in zijn bibliotheek een boek over Europese bomen, dat hij van zijn ouders kreeg voor zijn vierde verjaardag. Heel verrassend wordt het echter niet, zijn verslag. Een anekdote over de pasta in de stationsrestauratie, zijn verrassing bij het zien van een roodborsttapuit, dat niveau. Wanneer hij op een avond in de winter in een opwelling besluit door de bossen terug naar Naarden-Bussum en hij door het duister wordt overvallen is het even spannend, maar dat is maar heel even en het loopt goed of. 

Wat meespeelt in mijn wat negatieve oordeel is de wat vlakke voordracht. Die doet Van Essen zelf. Geen verstandige beslissing in een land waar het wemelt van de professionele ‘stemmen’.

Rob van Essen / Heen en weer. Een wandeling / Luisterboek, voorgelezen door de auteur / 59 minuten / Van Oorschot, via Storytel, 2021