Vergeten Meesters

Hoe verkeerd je verwachting kan uitpakken bij een roman bewijst Vergeten Meesters van Daniël Rovers. Het verscheen afgelopen januari, ik zag in de boekwinkel dat het gaat over een handvol rondleiders in ons nationale museum en kocht het zonder verder nadenken. Plaatste zelfs vóór het lezen een post op Facebook, zo opgetogen was ik over het feit dat – voor zover ik weet – voor het eerst aan het rondleiden door een museum een roman werd gewijd. Tja, dat doe je dan. (Ter verklaring: ik heb 35 jaar in musea gewerkt.) 

Het lezen bleek een, voor mij althans, zielloze ervaring te zijn. Niet dat de roman niet vakkundig is opgezet, integendeel. En hij leest vlot. Bovendien doet Rovers zijn best, en slaagt daar meestentijds in, zijn personages overtuigend neer te zetten. En toch, ondanks dat ik het boek zonder veel tegenzin uitlas, bleef het voor mij allemaal wat steriel. Bordkarton. Waar dat door wordt veroorzaakt? Misschien omdat ik niet vat wat Rovers boodschap is. Tenzij de passages over het rondleiden, en de statements van Rovers daarin, dat zijn. Die zijn soms heel uitgesproken, origineel. Maar geven mij tegelijk het gevoel dat het zo ‘bedacht’ is, als een – intelligent - raamwerkje dat ten doel heeft wat opvattingen te ventileren.

Kortom: niet aan mij besteed, maar vast aan genoeg anderen.

Daniël Rovers / Vergeten Meesters / 478 blz / Wereldbibliotheek, 2022