Maar toch mist hij dat contact, daarom besluit hij een contactadvertentie in de krant te zetten. Die luidt: ‘Boerenzoon zoekt vrouw. Woont alleen. 80 ha.’ Na een week heeft hij vier brieven. Zijn keuze valt op de vrouw die ook kortaf is: ‘Ik weet hoe het is. Bel me. Wil.’ Ze bellen en maken een afspraak voor een bezoek van Wil. Dat verloopt stroef, maar ze besluiten desondanks om door te zetten.
Wat Jan niet weet is dat Wil niet zozeer uit is op een boer maar veeleer op een boerderij. De leegte van een landschap, weidse vergezichten, de zee. Daar wordt ze rustig van in haar hoofd, heeft ze op therapie met haar psycholoog vastgesteld. Maar in de drukke Randstad is dat niet te vinden. De boerderij en de locatie voldoen aan haar verwachtingen, van Jan heeft ze een zekere afkeer. Zijn knokige lichaam aanraken, seks hebben, ze moet zich over een flinke drempel zetten.
Ondanks een moeizaam begin raken Jan en Wil – die trouwens geen Wil blijkt te heten, een bizarre draai - langzaamaan op elkaar gesteld. Mathijs Deen beschrijft die ontwikkeling naar een minder stugge relatie met gevoel voor de nuances. Zoals hij ook het gevoel van eenzaamheid, de afgelegen boerderij en het eindeloze landschap met de lage horizon zo neerzet dat het je zal bijblijven.
De roman verscheen eerder, in 1997, onder de titel Moeder Doen. Meer informatie daarover wordt niet verstrekt en kon ik ook niet vinden.
Mathijs Deen / Onder de mensen / Herziene editie van Moeder Doen, 1997 / 206 blz / Thomas Rap, 2016