De Breij is vooral in de eerste bladzijden nog helemaal haar spontane zelf. Wanneer ze het telefoontje van de RVD ontvangt waarin ze wordt geïnformeerd over de mogelijke opdracht is ze zowel verrast als gestreeld. Ze rijdt vrij opgewonden naar een kennismakingslunch op Paleis Huis ten Bosch, die moet leiden tot een opdracht of een afwijzing. Ze realiseert zich dat ook zijzelf het verzoek nog zou kunnen afwijzen, met een beroep op ‘geen klik’ of ‘ik wacht nog even of er een opdracht komt van een leuker koningshuis’. Maar zowel de koning, koningin als hun dochter blijken hele gewone mensen te zijn, het klikt en nog tijdens de lunch worden de afspraken gemaakt.
Een hele serie gesprekken en uitjes met een meisje van bijna achttien. Gaandeweg realiseert De Breij zich dat dat geen vuurwerk zal opleveren. Dat is natuurlijk ook niet de opdracht, het boekje is bedoeld om Amalia te introduceren bij de bevolking, op een wat persoonlijker en indringender manier dan tot dan toe het geval was. Dat lukt, evenals dat Haasse en Rubinstein indertijd is gelukt. De Breij refereert een enkele keer aan haar voorgangsters, kan zich nu voorstellen hoe die het proces hebben ondergaan. Neemt zich voor dat, mocht dat nodig zijn, zij haar gesprekspartner in bescherming zal nemen zoals ook zij dat gedaan hebben.Zal dit boekje z’n rol vervullen? Vast wel. Er is een groot publiek dat het graag zal lezen. En daarnaast nieuwsgierigen zoals ik, die iets met Oranje hebben. Maar één tip: het luisterboek is écht veel leuker.
Amalia / Claudia de Breij / Voorgelezen door de auteur / 2 uur / Uitgeverij Pluim, via Storytel