De vrouw die verdween

Op dit weblog zul je weinig besprekingen aantreffen van detectives of thrillers. Om preciezer te zijn, dit is de eerste. Ik heb weinig met die genres. Niet dat ik het een minderwaardige vorm van literatuur zou vinden. Beslist niet. Maar ik zoek in literatuur nu eenmaal iets anders. Dat ik desondanks Gone Girl van Gillian Flynn las is puur toeval. Vertraging bij een vliegreis, het meegenomen boek al uit, het winkeltje op de kleine luchthaven bood een beperkte keuze aan lectuur. Dus werd het dit boek. Dat ik vervolgens ademloos uitlas.

De ‘Gone Girl’ uit de titel is Amy Dunne. Een jonge vrouw, midden dertig. Zij is getrouwd met Nick Dunne, die een paar jaar jonger is. Ze woonden lang in New York, waar Nick schreef voor een tijdschrift. Maar toen hij door de crisis zijn baan verloor en Nicks moeder ziek werd, verhuisden ze naar zijn geboortedorp Carthage, in Missouri. Dat is twee jaar geleden, en Amy kan nog altijd niet wennen in de Midwest. Zelf hoeft ze niet te werken, want ze heeft een ruime toelage van haar ouders. Dat geld komt uit de opbrengst van een serie meisjesboeken, getiteld ‘Amazing Amy’, waarin Amy de hoofdrol speelt. In Carthage runt Nick samen met zijn zus een bar, waarin Amy haar geld heeft geïnvesteerd.

Op hun vijfde trouwdag blijkt Amy te zijn verdwenen. Nick geeft haar op als vermist. Wanneer de politie een onderzoek begint, komt Nick al snel in beeld. Zo worden er op zijn computer recente zoekacties gevonden die hem als mogelijke verdachte aanmerken. Ook is het interieur van hun huis een ravage, wat wijst op een vechtpartij. Door deze en andere aanwijzingen veronderstelt de politie al snel dat Nick zijn vrouw heeft vermoord en vervolgens haar lichaam heeft verborgen.

Wat in verhalend opzicht fantastisch werkt is dat Flynn beide hoofdpersonen wisselend aan het woord laat, we kijken in de hoofdstukken afwisselend door de ogen van Nick en Amy. Nick beschrijft hoe hij het onderzoek van de politie beleeft, van Amy lees je haar dagboekaantekeningen van vóór haar verdwijning. Heel geleidelijk ontstaat daardoor een vrij compleet overzicht van wat er gebeurd zou kunnen zijn, en ook waarom.

En de afloop? Tja … bij een thriller kun je in de bespreking slechts een tipje van de sluier oplichten, het moet voor de lezer die het boek nog wil gaan lezen spannend blijven. Zoals gezegd las ik het boek ademloos uit, de volle 550 bladzijden, mede omdat ik een paar keer op het verkeerde spoor bleek te zitten. Het plot is ingenieus, de dosering perfect, het einde onverwacht. Als ik zeker wist dat andere thrillers minstens net zo spannend waren, vond je hier vaker besprekingen daarvan.