In 1995 publiceerde
Philip Roth Sabbath's Theater. Het is het verhaal van Mickey Sabbath, een werkloze poppenspeler van 64 jaar. Wanneer de vrouw met wie hij al jaren een verhouding heeft overlijdt, is dat het begin van een proces waarin hij langzaam maar zeker zijn greep op de realiteit verliest. De relatie met deze vrouw, de uit Joegoslavië afkomstige Drenka, is vooral gebaseerd op sex. De slopende ziekte waaraan zij lijdt berooft Sabbath van het door hem verafgoodde weelderige lichaam, haar dood van hun ontmoetingen die voor hem de enige spannende momenten vormen in een verder vooral zielloos bestaan. Zijn echtgenote is een alcoholiste die hem verwijt dat zijn gedrag de oorzaak is van haar drankverslaving. Een baantje als docent aan een middelbare school is hij kort tevoren al kwijtgeraakt als gevolg van een affaire met een leerlinge. De opeenstapeling van problemen doet Sabbath besluiten te breken met zijn oude leven.
Roth laat zijn hoofdpersoon op een zwerftocht gaan. Sabbath reist naar New York om zijn oude impressario te bezoeken. En naar zijn geboortedorp, in het kader van de niet verwerkte dood van zijn broer in de Tweede Wereldoorlog. Sabbath lijkt zich tijdens deze tocht steeds meer in een toestand te bevinden waarin hij de werkelijkheid niet goed bevat, een soort droomtoestand. Als lezer werd ik daarin meegezogen: flashbacks, monologue intérieur, absurde situaties, onverwachte wendingen, prachtig lang uitgesponnen sfeerbeelden. Roth op zijn best. Het einde van het boek is in al zijn soberheid en troosteloosheid indrukwekkend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten