In de eerste helft van haar roman Room beschrijft Emma Donoghue heel nauwgezet de besloten wereld van Jack en 'Ma'. De dagindeling kent een strak schema van huishoudelijke werkzaamheden, spelletjes en maaltijden, alles exact op een bepaald uur ingeroosterd. Jack weet niet dat er een wereld bestaat buiten de wereld die hij kent, de kamer. Zijn moeder heeft ooit besloten hem dat niet te vertellen om zijn leven draaglijker te maken. Hij mag televisie kijken, maar wel uiterst beperkt. Bovendien heeft zijn moeder Jack verteld dat de televisieprogramma's een niet bestaande fantasiewereld tonen. Jack heeft het in 'Room' naar zijn zin. De kamer vormt een vertrouwde wereld waarin hij zich thuisvoelt. Het enige minpunt is dat hij wel eens wat vaker een nieuw speeltje of boek zou willen krijgen. En ook het eten dat Old Nick meebrengt zou wel eens wat gevarieerder kunnen zijn. Op de helft van het boek vindt een dramatische ontwikkeling plaats. Door Donoghue zo ijzingwekkend beschreven dat ik het boek uren lang niet weg kon leggen. Ik wijd hier verder niet uit over de plot, dat moet je zelf maar lezen.
Van Donoghue las ik nog niets. Maar daar gaat verandering in komen. Een auteur die een vijfjarige jongen zo overtuigend kan neerzetten, en die bovendien een thema als ontvoering en opsluiting van een jonge vrouw en haar kind weet te beschrijven zonder zich te laten verleiden tot voor de hand liggend effectbejag heeft mijn sympathie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten