Eindeloos hetzelfde

Phoebe, de echtgenote van Herman Brusselmans, heeft hem na een relatie van 19 jaar verlaten. Hij blijft min of meer hulpeloos achter. Zat er in normale omstandigheden al weinig richting in zijn handelen, in Watervrees tijdens een verdrinking is de doelloosheid nog een niveau'tje sterker. Hij vult zijn dagen met oeverloze kletspraat met twee cafévrienden, maakt afspraakjes met vriendinnen die tot niets leiden, overweegt te verhuizen naar Amsterdam en verlangt in toenemende mate terug naar zijn vrouw.
'Business as usual', zou je zeggen. En dat is ook zo. Bij Brusselmans denk ik al heel lang, nadat ik weer een boek van hem uit heb: nu even niet meer, dit zou misschien de laatste moeten zijn. Maar gek genoeg koop ik dan een klein jaar later meestal toch weer de nieuwe. Waar zit dat in? Is eindeloze herhaling soms verslavend? Of is Brusselmans wellicht toch een groot auteur - een 'zeer belangrijk schrijver', zoals hijzelf al jaren meldt op de achterflap - die bij de wereldtop hoort. Dit laatste denk ik zeker niet, maar in zijn eigen, heel persoonlijke stijl weet hij mij toch te overtuigen. Zo buigt hij in dit verhaal zijn eigen stuurloze treurnis over de vertrokken Phoebe langzaam maar zeker om in een beklemmend gevoel van wanhoop. Knap gedaan. Ik hoop dat het volgende boek niet te lang op zich laat wachten.