Het duurt nog ruim een jaar, de uitreiking van de volgende J.M.A. Biesheuvelprijs voor het korte verhaal. Pas in februari 2027 zal de bekroning van de beste bundel plaatsvinden. Maar de afgelopen dagen las ik een debuut dat toch zeker de longlist gaat halen. Met
Tussen de mazen laat
Mariska Kleinhoonte van Os zien dat zij de kunst beheerst om met weinig woorden en op de korte baan een verhaal neer te zetten dat stáát. Dertien verhalen in 110 bladzijden. Verhalen die zich onderscheiden, die blijven hangen en die roepen om onmiddelijke herlezing – iets wat ik zelden doe. Verhalen over dementie, over het omgaan met je volwassen kinderen, over een lichaam dat er na een operatie anders uitziet. De eerste zinnen zijn soms heel mooi. Wat te zeggen van ‘
Vroeger had ik een broer’, een zin die in een terugblik van tien bladzijden nooit helemaal verdwijnt.
De flaptekst is informatief zonder echt brallerig te worden: ‘Met groot mededogen en rauwe eerlijkheid beschrijft Mariska Kleinhoonte van Os de intense leefwerelden van degenen die tussen de mazen van het net en de mazen van de wet vallen. Door haar heldere stijl, oog voor detail en inlevingsvermogen staat Tussen de mazen vol hartverscheurende verhalen die na lezing nog lang resoneren.’ Klinkt toch als een juryrapport ….
Mariska Kleinhoonte van Os / Tussen de mazen. Verhalen / 123 blz / Van Oorschot, 2025
