De verre voortijd is geen detective van de gebruikelijke soort. Verwacht geen intelligent speurwerk. Het zijn eerder de emoties van Kettle waarlangs Sebastian Barry zijn verhaal opbouwt. Zijn ongerustheid wanneer hij hoort dat een van de verdachten juist hém beschuldigt. En de verwarring wanneer de persoonlijke malheur van hem en zijn vrouw en kinderen weer naar boven komt en hij die misschien toch niet blijkt te hebben verwerkt, zich afvraagt of hij in de een of andere vorm verantwoordelijk is daarvoor. Hij kan het hen niet meer vragen, ze zijn dood.
Barry schrijft in een superieure stijl. Dat kan hij zowel heel bondig als oeverloos, dat laatste niet negatief bedoeld. Scènes naturel en geloofwaardig uitrekken doet hij met voelbaar plezier in het schrijven ervan. De openingsscène van de roman, het bezoek van de twee rechercheurs, duurt eindeloos. In vloeiende afwisseling tussen het nu en de door het bezoek opgeroepen herinneringen ben je, voor je het je realiseert, tientallen bladzijden verder. Gegrepen door het verhaal, nieuwsgierig naar de betekenis van al die zaken die heel even worden aangestipt. Doorlezen dus, iets anders zit er niet op.
Sebastian Barry / De verre voortijd / Vertaald uit het Engels 'Old God's Time' door Jan Willem Reitsma / Luisterboek, voorgelezen door Sander de Heer / 9 uur en 30 minuten / Querido, via Storytel