maandag 1 april 2013

Een pelgrimage

Harold Fry is sinds zes maanden met pensioen. Die periode heeft hij grotendeels doorgebracht in verveling. Soms doet hij een boodschap of een klusje, maar de meeste tijd brengt hij door in een stoel in de huiskamer. Hij werkt zijn vrouw Maureen op de zenuwen. En zit ook in de weg wanneer zij het huis z'n dagelijkse schoonmaakbeurt geeft. Harold en Maureen praten niet, ze leven langs elkaar heen.
Dan ontvangt Harold op een dag een brief van Queenie, een oud-collega van de bierbrouwerij waar hij lang als vertegenwoordiger heeft gewerkt. Het is een afscheidsbrief, Queenie schrijft dat ze ongeneeslijk ziek is. Dat bericht brengt Harold van slag. Hij schrijft een kort antwoordbriefje en gaat daarmee naar de brievenbus, maar kan er niet toe besluiten zich er zo gemakkelijk van af te maken. Dus loopt hij een brievenbus verder, en nog een, en nog een. Eenmaal wandelend, en geïnspireerd door een toevallige ontmoeting in een benzinestation waar hij iets te eten koopt, besluit hij naar Queenie te lopen om haar zelf bij te staan. Hij belt het hospice waar zij ligt, schrijft onder het briefje aan Queenie 'PS. Wacht op mij', doet het alsnog op de bus en begint aan zijn tocht.
Harold woont in Dorset, aan de Engelse zuidkust. Queenie ligt in een hospice in het noorden. De route dwars door Engeland beslaat meer dan vijfhonderd mijl. Harold loopt op zijn bootschoenen en draagt een eenvoudig windjack. Hij heeft wel geld bij zich, maar zijn mobiele telefoon ligt thuis. Ook heeft hij geen wandelkaart, hij loopt daarom maar over de autowegen. Zijn weinige bagage zit in een plastic tas. Hij overnacht in eenvoudige pensions.Wanneer hij na een week enigszins gewend is aan de fysieke inspanning ontstaat er in zijn hoofd plek voor andere gedachten. Hij maakt een praatje met mensen die hij tegenkomt en vertelt hen van zijn tocht. Hij neemt de tijd om tijdens het lopen het landschap te bekijken. Met behulp van een natuurhandboek ontdekt hij planten en dieren. Door het langzame tempo en de overvloed aan indrukken komen bij Harold herinneringen naar boven aan zijn jeugd, zijn huwelijk en zijn werk. Herinneringen die hij bewust of onbewust had weggedrukt. Zo krijgt de tocht een extra dimensie: naast een poging om door zijn pelgrimage de dood van Queenie uit te stellen of haar misschien wel te genezen, wordt het ook een reflectie op zijn eigen leven en onverwerkte emoties.
Rachel Joyce heeft van Harold een aandoenlijke man gemaakt. Hij is een beetje naïef, misschien ook wel wereldvreemd, maar hij is oprecht en de vasthoudendheid waarmee hij de tocht volbrengt neemt je als lezer voor hem in. Maureen, die in het begin wordt neergezet als een bitch, ontwikkelt door de situatie een andere kijk op haar huwelijk. Uiteindelijk is zij het die ervoor zorgt dat Harold zijn missie volbrengt. Het verhaal is met veel creativiteit geschreven. Al na tien bladzijden staat het einddoel vast, maar de weg erheen zit vol verrassende wendingen.Zonder het slot te willen onthullen - niet alles loopt goed af - is het wel zo dat ik na de laatste bladzijde met een heel goed gevoel achterbleef. Rachel Joyce was actrice bij de Royal Shakespeare Company en schreef hoorspelen voor BBC Radio 4. The Unlikely Pilgrimage of Harold Fry is haar eerste roman.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten