Chaos

De nieuwste roman van Ian McEwan gaat over alternatieve energie. De hoofdpersoon van Solar is Michael Beard, een natuurkundige die al enkele decennia geleden de Nobelprijs heeft gewonnen. Was de ontdekking waarmee hij die prijs won een illustratie van zijn briljante geest, sindsdien heeft hij nauwelijks wetenschappelijke resultaten afgeleverd. Hij reist de wereld rond om lezingen te geven en leent zijn naam tegen betaling aan projecten. Zo gaat hij ook in op een voorstel van de Engelse regering om het wetenschappelijke boegbeeld te zijn van een nieuw op te richten instituut dat zich gaat bezighouden met alternatieve energiebronnen. Een van de jonge post-docs die daar werkt probeert hem te overtuigen van de zin van het ontwikkelen van de techniek om zonlicht om te zetten in energie. Tegelijk krijgt deze jongeman een verhouding met de vrouw van Beard. Dat is het begin van een reeks soms bizarre ontwikkelingen die de roman enige vaart en spanning geven. McEwan bouwt het verhaal zo op dat in de laatste bladzijden van de roman alles bijeenkomt c.q. uit elkaar spat. Maximaal effect.
Romans van McEwan laten bij mij in toenemende mate een onbevredigd gevoel achter, ook ditmaal. De plot zit goed in elkaar en het thema is actueel. De hoofdpersonen werden voor mij echter geen mensen van vlees en bloed. In dit opzicht faalt McEwan. Het blijft allemaal te afstandelijk, te analytisch. Het middelste van de drie lange hoofstukken is een goed voorbeeld van dit probleem: er wordt te veel uitgelegd, het wordt een essay. De belangrijkste boodschap in dit deel lijkt te zijn dat het privéleven van Beard langzaam maar zeker in een chaos ontaard. Maar moet dit zo uitvoerig? De vaart verdwijnt daarmee uit het verhaal. De tijden van hoogtepunten als Atonement en Saturday zijn blijkbaar voorbij. Jammer. Bij de volgende McEwan ga ik eerst de recensies lezen voor ik beslis of ik daar mijn tijd aan ga besteden.