Sleur

In mijn streven om klassiekers die ik vroeger heb gelezen te herlezen ditmaal De avonden van Gerard Reve. Als luisterboek, voorgelezen door de auteur zelf. Het is dit laatste gegeven dat ervoor heeft gezorgd dat ik het boek heb uitgelezen, want zo veel sleur en zinloosheid had ik in boekvorm vermoedelijk niet kunnen verdragen. Maar doordat Reve het verhaal voorleest met monotone stem, waardoor de doelloosheid van het bestaan van de hoofdpersoon, de 23-jarige Frits van Egters, wordt benadrukt, krijgt het een extra dimensie.
Het boek beschrijft de laatste tien dagen van 1946, maar het zijn in Egters' leven bepaald geen feestdagen. Hij bezoekt vrienden en gaat met hen uit. Hij ergert zich aan zijn ouders. Met niemand maakt hij echt contact, men praat meestal langs elkaar heen. En over alles ligt een vlakke somberte. Het verhaal  is doortrokken van een sfeer van depressie, walging en ook angst, wat het sterkst tot uiting komt in de dromen waardoor Frits 's nachts wordt geplaagd. Het opmerkelijk sterke slot van het verhaal plaatst het voorgaande in een ander perspectief en tilt voor mij het boek naar een hoger niveau.