Een mislukte 'sentimental journey'

Er schuilt een gevaar in het herlezen van romans die je je herinnert als absolute meesterwerken. Ik merkte dat weer eens bij het beluisteren van De wetten van Connie Palmen, door haarzelf voorgelezen. Ik las dat boek de eerste keer bij verschijnen in 1991. Het was Palmens romandebuut, sloeg in als een bom. Het werd gezien als origineel, verrassend, inhoudelijk heel sterk en qua structuur gedurfd. Veel van de positieve kritieken kon ik na lezing alleen maar beamen. Niet dat ik door het verhaal omver werd geblazen, maar ik was vol bewondering voor de lef waarmee het was geschreven. 

De wetten vertelt het verhaal van een jonge vrouw die in zeven jaren zeven mannen ontmoet. Ze worden in de roman benoemd naar hun type: De astroloog, de epilepticus, de filosoof, de priester, de fysicus, de kunstenaar en de psychiater. De vrouwelijke hoofdpersoon praat, wisselt gedachten uit en filosofeert met ze. Soms komen daar hele mooie, trefzekere passages uit voort. Maar, en dat schokte me eigenlijk wel, dat was maar af en toe. Gaandeweg bekroop me het gevoel dat ik luisterde naar een nogal gekunstelde constructie, een verhaal waaraan vlees en bloed aan ontbraken.

Hoe dat verschil in beleving mogelijk is, laat ik maar in het midden. Het is zo. Spijt van het herlezen heb ik niet, omdat het verhaal me nu weer helder voor de geest staat. Een knappe prestatie is het voor mij nog steeds, maar dan wel zielloos. Wat nu net het tegendeel is van Palmens bedoeling.

Connie Palmen / De wetten / luisterboek, voorgelezen door de auteur / 7 uur en 54 minuten / De Bezige Bij, via Storytel