Een jaar na het eerste deel van haar gebundelde regen aan faxberichten aan Ger publiceerde
Nicolien Mizee een vervolg, getiteld
De porseleinkast. Het stramien is hetzelfde als bij het eerste deel (zie dit weblog, 24 november jl.). De focus ligt ditmaal wel bij wat andere onderwerpen. Het gaat nu wat minder uitgebreid over Nicoliens discussies met de Sociale Dienst, wat meer over haar familie, met name over ruzies met haar moeder. Of zij zich daarbij, gelet op de titel, gedraagt als de spreekwoordelijke olifant is niet helemaal duidelijk, al vergroot haar standvastige, zo je wilt onverzettelijke houding tegenover haar moeder de problemen wel.
Net als in het eerste deel was ik lichtjes gecharmeerd van het boek, maar vraag ik me af of het concept bij een volgend deel niet te voorspelbaar wordt. Overigens maakt ze in dit deel voor het eerst melding van haar voornemen de faxen te bewerken tot een boekuitgave.
Ga ik het volgende deel ook lezen? Het gevoel van urgentie ontbreekt daar op dit moment voor, voel ik.
Nicolien Mizee / De porseleinkast. Faxen aan Ger 2 / 455 blz / Uitgeverij Van Oorschot, 2018
